GRANICA DRUGA: Energia

DODATEK DO ROZDZIAŁU W ZAKŁADCE : W mroku światłości

Jakież to zabawne, prawda? Wystarczy zdefiniować zaledwie kilka kolorów, żeby poznać człowieka. Jego nastrój, samopoczucie, emocje…

Wiem, że może się to wydawać głupie, ale skoro już przebudziła się we mnie ta nienaturalna zdolność widzenia aur… I skoro jestem już w stanie uwierzyć w to, że widzę nie sen lecz rzeczywistość, to chcę wiedzieć więcej na ten temat. W końcu, jeśli okazuje się, że można widzieć ludzkie dusze, to dlaczego nie miałyby istnieć inne tego typu rzeczy? Nie mówię tu o magii, czy innych mocach „superbohaterów”, nie jestem przecież aż tak naiwna, ale w głębi serca liczę, że moja ponadprzeciętna zdolność to dopiero początek przygód w świecie pełnym paranormalnych trików i sztuczek.

A więc postanowione, od teraz zaczynam swój trening. Szalenie mnie kusiło, bym ponownie zajrzała do tajemniczej księgi, na którą natknęłam się jakiś czas temu w rodzinnej rezydencji, gdy chciałam dowiedzieć się czegoś konkretnego o aurach, i tą samą, którą szczerze mówiąc potem cichaczem zwinęłam, ukrywając w pokoju pod łóżkiem, i od razu chciałam poznać resztę tajemnic skrywanych przed ludzkością, ale udało mi się powstrzymać w ostatnim momencie. Nie było to łatwe, ale z resztą i tak wszystkie późniejsze techniki nauk paranormalnych, parapsychicznych, czy nawet chociażby czarnej magii opierają się na tej podstawowej umiejętności, którą odkryłam nie tak dawno temu. Nie tracąc czasu zdeterminowana zaczęłam swój trening.

* * *

            Jak zwykle obudziłam się dość wcześnie. Pewnie do świtu zostały jeszcze ze dwie godziny. Otworzyłam powoli zaspane powieki i przeciągnęłam się leniwie, czując jak strzela mi w karku i kręgosłupie. Wszystko, o czym teraz marzyłam, to ciepły prysznic na rozprostowanie zesztywniałych kości. W pewnym momencie po prostu zamarłam, uświadamiając sobie nieoczekiwanie, że obudziłam się w nie swoim pokoju. Zaniepokojona rozejrzałam się po zupełnie obcym dla mnie pomieszczeniu. Wygląda mi to na sypialnię urządzoną w antycznym, ale bardzo eleganckim stylu. Białe ściany zdobiły trzy portrety, każdy przedstawiający tę samą, nienaturalnie piękną i zarazem nieziemsko bladą kobietę. Na każdym z nich siedziała przy fortepianie, jej długie, lekko falowane włosy opadały czarną kaskadą na prawie, że białą twarzyczkę. Duże, ciemne niczym czarne dziury oczy w kształcie migdałów wpatrywały się raz na mnie, a na dwóch pozostałych obrazach w kartki z nutami. Nieruchome, smukłe dłonie spoczywały na równych klawiszach instrumentu. W tle majaczyła tylko głęboka ciemność. Postać ubrana była w szykowną suknię w stylu wiktoriańskim z rozkloszowanymi rękawami. Wszystkie portrety utrzymane były w ostro wykontrastowanych barwach, na których jedynym ciepłym elementem było kilka czerwonych niczym krew różyczek rzuconych luzem na każdej z klap fortepianów widniejących na malowidłach. Odwróciłam oczy od portretów i utkwiłam wzrok w ogromnym lustrze ustawionym w ozdobnej, metalowej ramie naprzeciwko łoża, na którym leżałam. Z prawej strony mebla stała drewniana szafka nocna, na której dostrzegłam małą lampkę. Zapaliłam światło i natychmiast zmrużyłam oczy przed oślepiającym blaskiem. Uważając, aby nie wejść w żadem z porozrzucanych niedbale na podłodze przedmiotów, wyszłam z pomieszczenia. Mosiężne, drewniane drzwi skrzypnęły przeciągle i moim oczom ukazał się skąpany w nocnej ciszy, upiorny dziedziniec. Zamrugałam zaskoczona i potarłam powieki, upewniając się tym samym, że to jednak nie jest sen. Nim się obejrzałam drzwi zatrzasnęły się za mną, a gdy się obróciłam, nie było po nich nawet śladu.

Po ciele przeszły mnie lodowate ciarki, a serce waliło w piersi niczym bezlitosny młot. W  momencie, gdy czarne ptaszyska zakrakały złowrogo i przysiadły na starych, spróchniałych drzewach wokoło, miałam wrażenie, że mi eksploduje. Nie wiedząc, co mam zrobić, zbliżyłam się powolnym krokiem do stojącej pośrodku kamiennej fontanny. Z każdym krokiem narastał we mnie paniczny strach. Normalnie ciemność i podobne do tego, mroczne miejsca, jak np. cmentarze nie wywoływały u mnie uczucia paniki, ale tym razem było zupełnie inaczej. Czułam, jakbym była przez coś obserwowana. Rozejrzałam się dokładnie po otoczeniu, ale gdy moje oczy nie dostrzegły niczego podejrzanego, przeniosłam wzrok na posąg. Natychmiast się wzdrygnęłam. Statua jest ustawiona pod innym kątem. Teraz stoi przodem do mnie i wyraźnie widzę, że to ta sama kobieta, która widniała na portretach.

W pewnym momencie nieoczekiwanie ożyła. Z przerażającym dźwiękiem przypominającym łamane kości ruszyła ręką i złapała mnie gwałtownie za gardło. Chciałam krzyknąć, ale zabrakło mi powietrza w płucach. Zaczęłam się dusić, kopiąc na ślepo i szarpiąc się bezskutecznie. Jej żelazny uścisk nie zelżał, za to statua zamachnęła się i wbiła mnie z niespotykaną siłą w ziemię. Po chwili odchyliła dwie kamienne łapy w tył i próbowała zadać mi prawdopodobnie śmiertelny cios w brzuch, wbijając mnie głębiej w twarde podłoże. Była tak szybka, że zanim się obejrzałam, poczułam niewyobrażalnie silny ból w tułowiu, dodatkowo krztusząc się własną krwią. Jęknęłam po trochu zdezorientowana i po trochu z własnej bezsilności. Jestem pewna, że połamała mi co najmniej większość żeber, mam za to spore wątpliwości, co do stanu w jakim muszą być teraz moje płuca. Sądząc po tym, że ledwo co oddycham, raczej nie jest za dobrze.

– Czekamy na Ciebie. – Syknęła tuż przed moją twarzą i niemal natychmiast złapała mnie jedną ręką za głowę, drugą rozwartą szeroko z ostrymi pazurami skierowanymi ku dołowi, zbliżyła do gardła, gwałtownie je rozszarpując.

Otworzyłam przerażona oczy. Cała zalana potem z kołatającym sercem siedziałam teraz niespokojna na swoim łóżku. W swoim pokoju. Roztrzęsiona rozejrzałam się po pomieszczeniu i dodatkowo zajrzałam jeszcze pod meble w poszukiwaniu jakiegoś niebezpieczeństwa, jednak na szczęście niczego takiego nie znalazłam. Odetchnęłam głęboko, próbując uspokoić tym oszalałe ze strachu serce. Nerwowo przygryzłam dolną wargę i drżącymi rękoma sięgnęłam do nocnego stoliczka po księgę, którą zeszłej nocy przełożyłam tam spod łóżka. Aby się trochę rozluźnić postanowiłam zagłębić się w jej tajemnice. Tylko to może teraz uwolnić mój skołowany od nocnych koszmarów umysł.

* * *

Gdy już po kilku dniach perfekcyjnie opanowałam widzenie i rozpoznawanie ludzkich dusz, bezproblemowo odczytywałam zamiary ludzi i ich emocje, zabrałam się za kolejną rzecz na liście w księdze. Były to tzw. „psi kulki”.

Ma to na celu wyrobienie zdolności wyczucia energii oraz kierowania jej za pomocą woli. Jest to podstawowe ćwiczenie. O to, co trzeba zrobić:

* Usiądź wygodnie na podłodze i rozluźnij się.

Okej. Uspokój się, Vivianne. To tylko próba. Nic ci chyba nie będzie od samego siedzenia, mam rację? – skarciłam się w myślach.

* Postaraj się usunąć z umysłu wspomnienia dnia, by nic nie rozpraszało twojej uwagi.

Wydaje się dość proste. Poradzę sobie, na pewno. To nic takiego. To, co robię, jest w porządku. – zapewniałam siebie.

* Ułóż ręce w takiej pozycji, aby dłonie były ustawione wewnętrznymi częściami do siebie, a łokcie spoczywały udach – tuż przy biodrach (chodzi o to, by podczas ćwiczenia nie czuć zmęczenia mięśni podtrzymujących ręce)

Gotowe. Niezbyt wygodna pozycja, nic się chyba nie stanie, jeśli zamiast na biodrach ułożę łokcie bardziej na udach, prawda? Zmieniłam pozycję – od razu lepiej, wygodniej.

* Skup się na swych dłoniach, każ energii zgromadzić się w nich. Rób to, aż poczujesz, że ręce robią się ciepłe.

Skupienie, już się robi. Skupiam się, skupiam i… Nic. Absolutnie nic. No dalej! Przecież każę Ci energio zgromadzić się w moich dłoniach, dlaczego mnie nie słuchasz? – oburzyłam się.

Ale ja jestem głupia! – wygarnęłam sobie w myślach, non stop się dekoncentruję. Przez to aż pominęłam jeden punkt. Po usuwaniu wspomnień jest jeszcze:

* Oczyść umysł z myśli, musisz być jak czysta kartka, dopiero wtedy moc do Ciebie przyjdzie.

Oczyściłam umysł. Nie było to łatwe. Ciągle myślałam o tym, aby nie myśleć. Absurdalne i zdecydowanie zbyt męczące… Koniec końców pozbyłam się z umysłu wszystkich niepotrzebnym słów i obrazów, pozostawiając w nim tylko jedną, wielką, czarną pustkę. Poczułam! Naprawdę poczułam! Uśmiechnęłam się lekko i wszystko zniknęło.. No pięknie, teraz muszę zacząć od początku, ale tym razem nic już nie rozproszy mojej uwagi. Nie dam się niczemu zdekoncentrować. Osiągnę cel, chociażby nie wiem, co się miało stać!

~*~

I jak wrażenia po rozdziale, żuczki kochane?

Spodobało się?

Do następnego! ;)

Pozdrawiam, Winter Blackrose.