GRANICA TRZECIA: Trening

Jeśli czegoś bardzo chcemy, możemy to osiągnąć, ale za jaką cenę? – Vivin

Zrobiłam to. Po kilkunastu próbach, kilku godzinach mozolnej pracy i osiąganiu „perfekcji” udało mi się wreszcie w pełni oczyścić umysł i stworzyć niewielką kulę energii. Oczywiście na razie jej nie widziałam, ale podobno sam fakt, że ją wyczuwam, jest dobrym znakiem. Teraz trzeba ją udoskonalić. Muszę tylko trochę poćwiczyć. Dzisiaj jeszcze raz nad tym usiądę, tyle, że tym razem spróbuję przenieść energię po swoim ciele. Najłatwiej jest to osiągnąć, gdy energia zgromadzi się już w naszych dłoniach i jest ona w pełni stabilna. Wtedy ręce są od siebie lekko odpychane. Następnie trzeba z powrotem uruchomić nasz umysł i wyobrazić sobie swoje ciało, jako szklane naczynie, taką przezroczystą powłokę. Teraz wracamy do naszej kuli. W myślach nadajemy jej kształt purpurowej masy, przypominającą zabarwione powietrze, moc. Musi być koniecznie fioletowa, ponieważ ten kolor ma magiczne właściwości i pomaga w skupieniu energii oraz jej opanowaniu, co jest bardzo ważne w dalszych paranormalnych trikach. Po tym, jak już będzie miała kształt, za pomocą woli trzeba sprawić, aby kula poruszała się po naszym szklanym modelu. W miarę jak moc będzie wędrować od ręki, przez kręgosłup aż do nóg, powinniśmy czuć ciepło rozchodzące się po naszym prawdziwym ciele.

To takie fascynujące, gdy możemy wyjść poza świat ludzkich ograniczeń, spróbować czegoś, do czego zwykli, szarzy śmiertelnicy nie mają dostępu. Gdy byłam młodsza, oglądałam w telewizji różne bajki. Jedna z moich ulubionych opowiadała o trollach. Nie takich jak w baśniach czy filmach fantastycznych – obślizgłych, złych i wrednych. Tylko miłych i przyjaznych, bardzo podobnych do zwykłych ludzi.  Każdy osobnik posiadał mistyczny klejnot, który symbolizował jego magię, wzmacniał zdolności i pozwalał uwalniać ich mistyczną naturę. Bardzo mi się to podobało. Za każdym razem, po obejrzeniu odcinka wyobrażałam sobie, że jestem jedną z bohaterek i przeżywam najróżniejsze przygody z magią w tle, podczas gdy inne dzieci w moim wieku marzyły o zostaniu piosenkarkami albo astronautami.

Odkąd pamiętam przepadałam za mistycyzmem i głęboko wierzyłam w świat paranormalny, a teraz sama staje się jego częścią. To niesamowite uczucie. Może to i głupie, ale czuję się, jakby spełniały się moje marzenia.

* * *

Siedzę na podłodze w swoich skromnych czterech ścianach. Jest dokładnie druga dwadzieścia siedem, środek nocy. Najlepsza pora w ciągu doby dla mnie, dla ćwiczeń, na rozmyślanie, tworzenie sztuki. Noc jest taka piękna. Miasta cichną, ale mimo to, nie tracą swego uroku. Wszyscy bezużyteczni, egoistyczni ludzie idą spać, a artyści, marzyciele, cierpiący oraz samobójcy zaczynają prawdziwe życie.

Większość z Was pewnie nigdy nie doświadczyła na własne oczy piękna nocnego nieba. Spróbujcie choć raz w środku letniej nocy usiąść na parapecie, przy otwartym oknie, wyciszyć się. Docenić spokój, poczuć aksamitny dotyk delikatnego, ciepłego wiaterku we włosach, spojrzeć w rozgwieżdżone niebo. Na rozświetlone billboardami ulice. Stwórzcie przy okazji coś kreatywnego, niech to, czego doświadczycie zainspiruje Was. Nawet jeśli nie umiesz malować, weź w rękę pędzel, farby i daj się ponieść. Nawet jeśli nie umiesz rysować, weź w rękę ołówek i kredki, i daj się ponieść. Nawet jeśli nigdy nie próbowałeś napisać powieści to weź w rękę długopis i kartkę, i daj się ponieść. Zakochacie się w tym, gwarantuję, tak jak ja zakochuję się co noc już od wielu, wielu lat aż po dziś dzień.