GRANICA CZWARTA: Krzywa rzeczywistość

Witam wszystkich serdecznie. Przychodzę do Was z nowym rozdziałem i życzę miłej lektury! ;)
Dodatkowo chciałabym zadedykować ten rozdział moim pierwszym, oficjalnym czytelniczkom: 

Carmille Epimetheus, Taka Miłość, oraz Neuromancer

To dzięki Wam rozbłysł we mnie promyczek nadziei, że nie wszystko przepadło i jednak warto było po bodajże dwóch latach zacząć ponownie publikować na nowo tą historię.

Budzę się na krótką chwilę przed wschodem słońca, po kilkugodzinnym odpoczynku. Po tym, jak już udało mi się opanować tworzenie energetycznych kul i kierowanie energią, byłam tak skrajnie wyczerpana, że postanowiłam sobie to wynagrodzić oddając się w ciepłe i szeroko rozstawione ramiona Morfeusza. Księżyc właśnie musiał ustąpić miejsca swemu odwiecznemu rywalowi, bo w tej chwili na horyzoncie rozbłysła ognista łuna. Rozświetliła ona i zabarwiła nieboskłon mieszanką ciepłych, wyrazistych barw. Przetarłam klejące się jeszcze od snu, zaspane oczy i podeszłam ospałym krokiem do okna. Otworzyłam je na oścież, tym samym pozwalając chłodnemu po nocy, wczesnojesiennemu powietrzu omiatać mą sylwetkę i wlecieć rześko do płuc. Wpatrywałam się w powoli wyłaniające się słońce, gdy nagle zorientowałam się, że obraz mi się delikatnie zamazał, a może raczej jego fragment. Wokół ognistej kuli wciąż radośnie tańczyły smugi jaśniejącego światła, tyle że teraz przybierały one dziwne i niezrozumiałe dla mnie kształty. Zmrużyłam oczy, by móc się wszystkiemu lepiej przyjrzeć, niestety wszystko szybko wróciło do poprzedniego stanu. Zrobiłam zdziwioną minę, po czym zamknęłam z rozmachem okno. Pewnie mi się przywidziało, w końcu dopiero co wstałam. Nie zwlekając dłużej, podeszłam do szafy, wzięłam z niej czyste ubrania i czym prędzej poczłapałam do łazienki.

* * *

Właśnie skończyłam wszystkie lekcje jakie dziś miałam i szłam bogato zdobionym, szkolnym korytarzem, wypełnionym po brzegi dumnymi i jak zwykle wystrojonymi dziewczętami. Wszystkie tradycyjnie przemieszczają się z jednej części akademii do drugiej posegregowane w kilku osobowe grupki. Zabawnie jest patrzeć od czasu, do czasu na ich zdziwione miny, gdy jedna z nich przypadkiem zderzy się w przejściu z drugą czy trzecią. Ich postawy zdają się mówić wtedy „nie widziałaś mnie? Przecież stałam tuż przed Tobą!” Śmieję się z nich, stojąc sobie spokojnie z boku przejścia między budynkami, czekając aż ruch się trochę zmniejszy,  ale tak naprawdę to marzę, aby jedna z tych głupiutkich panienek z dobrych domów wyciągnęła do mnie rękę i wyrwała mnie z tej bezdennej otchłani samotności, w której tkwię już… No w zasadzie to od urodzenia. Tak, moje życie zdecydowanie jest do bani! Westchnęłam zrezygnowana, nie ma się co łudzić, to przyniesie później tylko smutek i rozczarowanie.

       Oderwałam się od ściany, którą do tej pory w ciszy podpierałam i nie zważając na mały tłok w pomieszczeniu, ruszyłam wolnym krokiem w głąb korytarza. Wzrokiem śledziłam pojawiające się na okiennych kotarach tajemnicze znaki. Od samego poranka są wszędzie tam, gdzie ja. Niezależnie od tego, gdzie akurat patrzę, czy na ścianę, niebo, górę od mundurka koleżanki siedzącej przede mną, czy na jedzenie. Zawsze je widzę, ale nie wiem, co one oznaczają, nie mam nawet pojęcia, czym są. Czasem mam wrażenie, że chcą mi coś przekazać, gdzieś zaprowadzić, ale za każdym razem, gdy tylko się do nich zbliżam, albo próbuję ich dotknąć to natychmiast rozpływają się w powietrzu, głupie, prawda? Zupełnie tego nie rozumiem. To coś bawi się ze mną w kotka i myszkę. Mam nadzieję, że jest chociaż z tego zadowolone. Przynajmniej jedno z nas będzie się dziś dobrze bawić.

Nagle czuję silne szarpnięcie i zanim zdążę się zorientować, co się stało, leżę płasko na podłodze z pulsującym od bólu tyłkiem. Oszołomiona rozglądam się dookoła i widzę dziesiątki par oskarżycielskich oczu gorliwie wlepionych we mnie. Przede mną na kamiennej posadzce siedzi czarnooka dziewczyna z ognistymi włosami zaplecionymi w dwa pokaźne kłosy przeplatane czarnymi wstążkami z kokardami. Wstała z gracją, otrzepała się z kurzu i pełnym wdzięku ruchem poprawiła prostą grzywkę, opadającą jej delikatnie na oczy. Nigdy wcześniej jej tu nie widziałam, musi być tutaj nowa. Świetnie, kolejna zarozumiała dama w tej szkole – prychnęłam zła, sama nie wiedząc tak naprawdę na co.

Dziewczyna spojrzała na mnie i wyciągnęła w moją stronę drobną dłoń. Wzdrygnęłam się odruchowo, jakby przymierzała się właśnie do uderzenia mnie, ale gdy nic takiego nie nastąpiło, przyjęłam z wahaniem jej pomoc i sama wstałam. Zarumieniłam się kompletnie zaskoczona. Chyba źle ją oceniłam, może nie jest taka, jak reszta dziewczyn w szkole.

– Zawsze sprawdzaj zegarek. – Szepnęła ostrzegawczo tak cicho, że gdybym nie widziała poruszających się jej malinowych warg, byłabym pewna, że się przesłyszałam. 
Chciałam zapytać ją, o co jej chodziło, ale zdążyła mnie już wyminąć i wmieszać się w tłum. Zamrugałam zaskoczona. Może i nie jest zarozumiała, ale na pierwszy rzut oka na pewno dziwna, przeklęty los płata mi figle na każdym kroku.

Nie zwracałam uwagi na otaczające mnie zbiorowisko, otrzepałam swój mundurek i rozejrzałam się w jej poszukiwaniu. Chciałam ją zapytać, co miało oznaczać to, co mi powiedziała, a przede wszystkim, dlaczego nie bała się do mnie odezwać i co dziwniejsze – dotknąć tak jak reszta społeczeństwa. Gdy mój wzrok nie dostrzegł obranego przeze mnie celu, westchnęłam ciężko i udałam się w końcu na dziedziniec szkoły. Wzrokiem omiotłam stojące na nim zaparkowane samochody i gdy ujrzałam czarnego mercedesa z przywieszonymi do lusterek chorągiewkami z godłem rodu Valiere i stojącego obok Jamesa – mojego szofera i zarazem jedynego sojusznika, ruszyłam z gracją w ich stronę. Gdy pokonałam mniej więcej połowę trasy dzielącą mnie od wejścia szkoły do samochodu, do moich uszu dotarł głośny grzmot. Po plecach przeszły mnie ciarki i odruchowo spojrzałam na popołudniowe niebo. Nie było na nim ani jednej, nawet najmniejszej chmurki. Przygryzłam wargę, dziwne. Zdezorientowana po raz kolejny już tego dnia popędziłam w stronę pojazdu.

– Witaj, panienko. – Wysoki mężczyzna po trzydziestce odziany w szary garnitur i czarne, przeciwsłoneczne okulary ukłonił mi się lekko na powitanie.

– Cześć. – Przywitałam się. Kolejna fala dreszczy zalała mnie, gdy stado kruków zerwało się z otaczających szkołę drzew i przysiadło na szkolnym dziedzińcu. Przyjrzałam się podejrzliwie mężczyźnie stojącemu przede mną.  Nie, żebym była jakoś specjalnie wymagająca czy rozpieszczona, ale normalnie to już dawno by podszedł i otworzył mi tylnie drzwi, żebym mogła wsiąść. Spojrzałam na niego jeszcze raz, nie wiedząc, czego mam się spodziewać, może jakiś złych wieści na początek? Gdy dostrzegłam, że w szkłach jego okularów nie odbijam się ani ja, ani stojący za mną budynek akademii, ogarnął mnie strach. Zaniepokojona wciągnęłam gwałtownie powietrze do płuc. Nagle cały otaczający świat stał się dziwnie obcy i odległy. Serce waliło mi w piersi jak oszalałe, a ja nie mogłam się ruszyć, niestety tylko ja. Kruki zakrakały złowrogo jakby chciały mnie przed czymś ostrzec, po czym wzbiły się wysoko w powietrze. Wirowały tam przez moment, po czym jeden za drugim popędziły wprost na nas. Spanikowana zdołałam jedynie zasłonić twarz  przed ich ostrymi dziobami.  Tylko nie to – powtarzałam w myślach. Tylko nie powtórka z koszmaru – jęknęłam błagalnie.

Przez ich przerażający śpiew do moich uszu dostał się mrożący krew w żyłach skrzek. Przez chwilę myślałam, że gdzieś niedaleko ktoś zarzyna świnię, dopóki nie zdałam sobie sprawy, że autorem tego przerażającego dźwięku jest sam James, który teraz stał tuż przede mną z rozwartą szeroko paszczą. Moim oczom ukazał się czarny, szpiczasty jak u diabła język i ostre kły. Jego koścista, blada łapa zgniata mi boleśnie rękę w łokciu, wbijając mi w skórę przydługie, zaostrzone pazury. Krzyknęłam przerażona i zamachnęłam się drugą ręką. Uderzyłam potwora w głowę, bo człowiekiem tego czegoś już nie można nazwać, a pół jego twarzy rozsypało się na kawałeczki, zupełnie jakby była zrobiona z porcelany. Wściekły ryknął jeszcze raz i wyrył mi pazurem na wewnętrznej stronie dłoni krwawe „S”.

– To jeszcze nie koniec, maleńka. – Sykną i włożył mi swoją ogromną łapę do gardła. Wytrzeszczyłam oczy i zaczęłam się dusić. Ręka piekła mnie niemiłosiernie, a w ustach czułam metaliczny posmak krwi spływającej mi do gardła z pokaleczonej jamy ustnej. Z każdą upływającą sekundą, traciłam oddech, a oczy coraz bardziej mi się zamykały. Miałam mętlik w głowie, a świat naokoło wirował, jakbym właśnie zafundowała sobie przejażdżkę rollercoasterem. Czułam, jakbym miała zaraz zwymiotować, a pulsujący ból w całym ciele ani trochę mi nie pomagał. 
Walcz  – powtarzałam sobie w myślach. Ale dłużej już tego nie wytrzymam – Odpowiadałam sobie. 
Nie mogłam oddychać, nie potrafiłam utrzymać się na powierzchni świadomości. Zamknęłam oczy, dałam się pochłonąć nadciągającej nieubłaganie ciemności.