GRANICA SZÓSTA: Nowe horyzonty

– Nie wiem, czym Ty się tak właściwie przejmujesz. – Czarnowłosy chłopak uniósł pytająco brew, jednocześnie lustrując dziewczynę swoim charakterystycznym lodowatym spojrzeniem, jakby nie dowierzał, że ktoś taki, jak ona, może mieć aż tyle wątpliwości. Teatralnie pogładził swoją brodę, zastanawiając się nad czymś usilnie. – To, że nareszcie zaczęli  działać, było do przewidzenia, kiedyś w końcu musieli zacząć realizację planów. Przynajmniej mamy pewność, że ona nie jest szczurem. To nasza przewaga. A przecież tak długo na to czekaliśmy, musimy ją mieć… Słuchaj, długo się głowiliśmy, na co oni tak dokładnie polują, a przede wszystkim, dlaczego szukają tego u nas. Nie wiedzieliśmy tego, ale przynajmniej mieliśmy wystarczająco oleju w głowie, by blefować, tylko dzięki temu udawało nam się tyle czasu przeżyć. Wiedzieliśmy, że nie zabiją nas tak długo, dopóki istniała nawet najmniejsza szansa na to, że wiemy, gdzie ten ich tajemniczy skarb się znajduje. Teraz, gdy nareszcie odkryliśmy, czego szukają, sami musimy to złapać. Szkoda tylko, że wcześniej nie zorientowaliśmy się, że ta ich cenna zabawka będzie miała dwie nogi, dwie ręce i sprawny rozum. – Mruknął po chwili, jakby mówił do siebie, ale ona i tak go usłyszała. Echo sprawiło, że nawet najcichszy szmer brzmiał tutaj, jak przepuszczony przez włączony megafon dźwięk. Rozejrzała się nerwowo po skąpanym w mroku pomieszczeniu. Umówiła się tu z nim na rozmowę, miała tylko zdać raport swojemu szefowi, który szczerze mówiąc był dla niej bardziej jak brat niż szef, ale jak zwał, tak zwał. Nie podobało jej się to miejsce. Zwykle spotykali się w ich kryjówce. Wszyscy. Dziewczyna głowiła się teraz, dlaczego on tym razem wybrał jakiś stary, porzucony magazyn na obrzeżach miasta, a nie ich bezpieczną i przede wszystkim dobrze strzeżoną bazę. Tak czy inaczej mówi się trudno – powtarzała w myślach - Nie wejdziesz człowiekowi do głowy. Wciąż jednak miała parę wątpliwości, co do jej jutrzejszej misji.

– Jesteś tego pewien? Tak w stu procentach? – Spytała jeszcze raz dla pewności. Musiała wiedzieć, że to, co planują zrobić, nie zniszczy ich wielomiesięcznej pracy. Nie po to harowali tyle czasu, narażali swoje życia, żeby teraz wszystko diabli wzięli!

– Dobrze wiesz, że tak. – Przekomarzał się z nią. – Gdyby to była jakaś zasadzka, to już dawno byś to wyczuła. – Miał racje. Prawie zawsze ją ma, a ona już od dawna powinna o tym wiedzieć.

– Wiem o tym doskonale, panie wielce-super-hiper-perfekcyjny. – Odpowiedziała mu z grymasem wymalowanym na twarzy. – Co mam z nią potem zrobić? – Spytała bezpośrednio, nawet nie siląc się na uprzejmość, by ponaglić Christopher’a. Niezależnie od tego, jaki on akurat miał humor, musiała znać konkretne dane dotyczące tego zadania, aby to zakończyło się powodzeniem.

– Dobrze by było, gdybyś z nią do nas przyszła.

– Niech będzie. – Zgodziła się i nie chcą dłużej przebywać z nim w tym upiornym pomieszczeniu, wyszła pośpiesznie na zewnątrz, kierując się w tylko sobie znanym kierunku.

– Zaufaj sobie. – Szepnął, nawet na nią nie patrząc, gdy wychodziła.

– Tak zrobię. – Również odpowiedziała cicho.

* *  *

            To dziś, na prawdę dziś. Jejku, ale się denerwuję! Czuję się, jakbym miała zaraz paść na podłogę i już z niej nie wstać. Zawsze byłam spokojna i niczym nie wzruszona, a teraz zrobił się ze mnie jeden wielki kłębek nerwów. Nigdy wcześniej nie czułam się aż tak wytrącona z równowagi. Moje mięśnie są teraz jak z waty i mam wrażenie, że gdyby nie moja elastyczna skóra i twarde kości, to już dawno rozpadłabym się na kawałki. To wszystko dlatego, że się z nią umówiłam. To prawie tak, jakbym w końcu miała jakąś koleżankę.

Wdech, wydech, Vivin. Nie zapomnij o oddychaniu, nie zapomnij.  – Powtarzałam nerwowo w myślach.

Przygryzłam gorączkowo wargę i zatrzasnęłam drzwiczki od szafki, w której zwykle zostawiało się kurtki i stroje na w-f. Zmuszając swoje kończyny do ruchu, odeszłam kilka kroków od „sfery bezpiecznej” przy mojej szkolnej skrytce i nie mając już za bardzo ani czasu, ani wyboru, popłynęłam wraz z tłumem uczniów wąskim korytarzem w kierunku sal lekcyjnych.

            Wchodząc do klasy na drugim piętrze z numerem siedemnaście, rozejrzałam się po pomieszczeniu. Prawdopodobnie zarówno moje miejsce w ostatnim rzędzie pod oknem jak i okoliczne ławki będą puste, to już chyba tradycja. Siedzenie obok „wiedźmy z piekła rodem”, dla nie świadomych chodzi tu oczywiście o mnie, grozi klątwą. 

O-o! Chyba mamy jakiegoś nowego w klasie. W dodatku biedak siedzi w pechowej ławce po mojej prawej. A to znaczy, że jeszcze nie miał przyjemności wysłuchać wszystkich plotek, jakie krążą na mój temat wśród uczniów. W sumie to mnie to nie dziwi. Chłopak ma lekko przydługie włosy w kolorze dojrzałych płatków słonecznika z grzywką postawioną buntowniczo do góry. Jego bardzo bladą skórę oświetlały promienie porannego słońca, dodając jej magicznego blasku, a brązowe tęczówki utkwione były nieruchomo w jeszcze niezapisaną tablicę. Ubrał się cały na czarno, jak jakiś got i zaciągnął sobie kaptur bluzy głęboko na głowę. Nie dziwię się, że siedzi koło mojego miejsca. Jego wygląd i postawa nie robią zbyt dobrego, pierwszego wrażenia. To wyjaśnia, dlaczego nikt go jeszcze przede mną nie ostrzegł. Niech lepiej szybko się przesiądzie, bo jeszcze doczepią mu łatkę „czarownika z Salem”.

Przyłapując się na tym, że już dłuższą chwilę stoję w przejściu i wpatruję się w blondyna, co swoją drogą jest trochę niegrzeczne, postanowiłam, że podejdę do niego i każe mu się przesiąść. Wiem, że to nie jest w porządku, ale co mnie to obchodzi. Nie chcę, żeby skończył tak samo jak ja, wiem jakie to uczucie być odrzuconym. Co z tego, że swoim mrocznym wyglądem odstraszył już na wstępie trzy-czwarte klasy. On wciąż ma szansę się z kimś zaprzyjaźnić, ja niestety nie.

– Radzę Ci stąd szybko spadać, koleś. – Zawołałam jakby od niechcenia nawet na niego nie spoglądając, gdy byłam dość blisko niego, bym nie musiała zdzierać sobie gardła wrzeszcząc przez całą salę, ale też na tyle daleko, aby kilka innych osób mogło mnie usłyszeć. Jak już robić z siebie tą złą, to po całości. Dwie dziewczyny słysząc mój głos schowały się w głąb pomieszczenia. Chłopak ani drgnął. – Nie będę się powtarzać, nowy. To Twoja ostatnia szansa, jeśli zaraz się stąd nie zwiniesz..

– To co? – Obrócił się gwałtownie w moją stronę. Ciężar jego spojrzenia przeszył mnie na wskroś, w jego oczach widziałam wyzwanie. Kolczyk w brwi sprawił, że wyglądał jeszcze bardziej niebezpiecznie. Na moment cała odrętwiałam z zaskoczenia, po czym jak gdyby on się nigdy nie odezwał, a jego spojrzenie nie zrobiło na mnie żadnego wrażenia, opadłam lekko na swoje krzesło i po chwili odparłam.

– To będziesz skazany na mnie, blondynku. – Z braku lepszego pomysłu na odpowiedź pomyślałam, że skoro już tak się rwie do walki, to przyjmę jego wyzwanie. W końcu do tanga trzeba dwojga, prawda? Może być całkiem zabawnie. On na to uśmiechnął się zadziornie.

– A proszę bardzo. – Odwrócił się z powrotem w stronę tablicy. No co za… Egh, aż brak mi na niego określenia.

Rozbrzmiał dzwonek, a pani Smith jak zwykle weszła do klasy punktualnie, obdarowując wszystkich zebranych swoim firmowym uśmiechem. Kto wie, może ten dzień nie będzie aż taki zły, jak myślałam?

* * *

– Opowiedz mi, co konkretnie zmieniło się ostatnio w Twoim życiu. – Spytała, delikatnie się przy tym uśmiechając, jakby chciała mnie zachęcić do mówienia. Miała rację, potrzebowałam zachęty. Czas przeznaczony na przerwę mijał nieubłaganie, a mi głupio było powiedzieć cokolwiek. Niby wszystko mi jedno, czy mnie polubi, czy weźmie za wariatkę, ale jednak… No właśnie zawsze jest to głupie „ale”.

– Śnią mi się koszmary. – Przyznałam się po upływie kilku sekund, które zdawały się dłużyć jak godziny. Patrzyłam jej przy tym prosto w oczy. Pierwsza zasada: nigdy nie okazuj słabości. Podeszłam do niej i usiadłam obok na drewnianej ławeczce. – Czasem mam wrażenie, że to wszystko dzieje się naprawdę, ale później okazuje się, że to tylko senna wizja. Problem tkwi w tym, że ja nawet nie mam pojęcia kiedy zasypiam. W jednej sekundzie idę przez park, a w następnej już przeżywam apokalipsę we śnie.

– I co o tym wszystkim sądzisz?

– Nie wiem, ty mi powiedz. – Przyszłam tu się czegoś dowiedzieć, a ona się mnie pyta, co ja o tym sądzę? Co to u licha ma być? Zmarszczyłam brwi, zdecydowanie mi się to nie podoba.

– Też mnie to kiedyś spotkało. Osamotnienie, brak zrozumienia, dziwne obrazy wirujące w umyśle. – Wyznała nie patrząc na mnie, jakby wracała myślami w odległe zakamarki wspomnień. – Niecałe dwa lata temu mieszkałam w dworku w małym miasteczku na północ od Londynu. Nie chodziłam wtedy do szkoły, mnie i moją młodszą siostrę uczyła guwernantka[1], którą zatrudnili nasi opiekunowie. Co jakiś czas robiła nam ćwiczenia i testy sprawdzające nasze postępy w nauce. Pewnego razu w noc poprzedzającą jeden ze sprawdzianów miałam sen. Widziałam w nim nauczycielkę zapisującą do niego pytania i odpowiedzi. – Uważnie słuchałam jej opowieści, choć nie miałam pojęcia, jaki ma to związek ze mną. – Następnego ranka dostałam od niej kartkę z zadaniami. Dokładnie tymi, które mi się przyśniły. Kolejność pytań, ułożenie zdań, wszystko było identyczne. Oczywiście zaliczyłam go na maksymalną ilość punktów, co nie było żadną niespodzianką, no może raczej  dla mnie nie było. Po tym belferka co chwilę robiła mi całą masę testów na inteligencję, wyniki za każdym razem były wysokie dzięki moim proroczym snom, o których oczywiście nikomu nie powiedziałam. Nie minęło dużo czasu, aż w mojej miejscowości okrzyknięto mnie mianem „cudownego dziecka”, a rodzina postanowiła wysłać mnie do Francji, żebym zaczęła swoją naukową karierę. Niestety, tak szybko jak szczęście przyszło, tak poszło. Przestałam widzieć w wizjach odpowiedzi do egzaminów, za to zaczęły pojawiać się ostrzeżenia dotyczące przyszłości. Zeszłoroczny wybuch wycieczkowca niedaleko Calais[2], zamach na pałac Elizejski[3], pożar opactwa Westminsterskiego[4], rozbicie dwóch samolotów nad Atlantykiem, tsunami nad wybrzeżem Japonii, wszystko przewidziałam. Za każdym razem ostrzegałam przed katastrofami, na początku wszyscy się mnie śmiali, ale gdy wszystko, co mówiłam, stawało się prawdą, zaczęli mnie wytykać palcami i unikać. Przestałam wywoływać swoje prorocze sny, aż z czasem stały się one mniej wyraźne, a w końcu prawie zniknęły. Załamałam się, uciekłam z akademika i wylądowałam na ulicy. Myślałam, że to mój koniec, na szczęście szybko odszukał mnie Chris. Pokazał mi, co potrafi, był taki jak ja, powiedział też, że nie jesteśmy jedyni i żebym do niego dołączyła. Gdy jego i rodzice odrzucili go po tym, jak odkryli jego „dziwactwo”, postanowił poszukać innych, takich jak my. Teraz jest nas całkiem sporo. Wszyscy skrzywdzeni przez los w taki, czy inny sposób, zostaliśmy przygarnięci przez niego. Na dziś dzień mamy nowy dom, wsparcie, nową rodzinę, i przede wszystkim mamy siebie.

– Dlaczego mi to opowiadasz? Jaki to ma związek z moimi koszmarami?

– Nie masz w sobie zbyt wiele cierpliwości, prawda? – Spytała, a na jej ustach zagościł chytry uśmieszek. Rozluźniłam mięśnie, widząc, że jest przyjaźnie nastawiona, chodź to nieznaczny, że i ja się zacznę spoufalać.

– Nie przepadam za marnowaniem czasu. – Mruknęłam ponuro i szczerze.

– No to jest nas dwie. – Wstała energicznie. – Choć, przejdziemy się. – Wyciągnęła do mnie rękę, a ja przyjęłam jej pomoc i również podniosłam się z ławeczki.

– Gdzie idziemy? – Spytałam z ciekawości.

– Na wagary.

---

[1] Guwernantka – Nauczycielka domowa

[2] Calais – Miasto i gmina we Francji, w regionie Nord–Pas–de–Calais.

[3] Pałac Elizejski – Klasyczny pałac w Paryżu, będący siedzibą prezydenta.

[4] Opactwo Westminsterskie – Narodowy kościół koronacyjny w Wielkiej Brytanii